متن نامه سعید سیّاح طاهری به شهید عطشانی در ادامه آمده است:
سلام حاج منصور!
یه
مسائلی هست که باید بهت بگم. چون تو گوش شنوا داری. آخه تو این شهر آبادان
که بهش میگن «پایتخت مقاومت» تو مسؤولینش کمتر گوش شنوایی پیدا می کنی.
گفتم بیام و با تو که در مقابلم دراز کشیدی درددل کنم. هرچند که...
سه
روزپیش صبح خانمت زنگ زد و با حال مضطربی گفت: «حال حاجی خراب شده، به
سرعت خودتو برسون.» اومدم خونه تون. دیدم بیهوش هستی و به شدّت نفس نفس می
زنی. به اورژانس زنگ زدیم. خوشبختانه به سرعت اومدن و بعد از معاینه و
انجام کارهای اولیّه گفتن باید به بیمارستان اعزامت کنن. تو اورژانس
بیمارستان شهید بهشتی دکتر و پرستارا دورتو گرفتن و کارای درمانی مختلفی
برات انجام دادن. ولی حیف که تو کُما بودی! و متوجه زحماتشون نشدی...
بعداز
حدود یه ساعت (حدوداً ۱۰صبح) دکتر اورژانس گفت: «بیمارتون باید به بخش آی
سی یو منتقل بشه و سوپروایزر (معادل فارسیشو نشنیده ام!) پیگیر انتقال
بیمار شماست. ولی درحال حاضر تو آبادان تخت خالی برای آی سی یو پیدا
نمیشه!!» رفتم پیش سوپروایزر و گفتم: «چگار کنیم؟» گفت: «بیمارستان ما که
بخش آی سی یو نداره و بیمارستان طالقانی هم جا نداره ولی من پیگیرم که از
جایی براش پذیرش بگیرم.» حاج منصور! خوب شد تو کُما بودی! و حال زن و بچه
هات رو که به شدّت نگران و گریان بودن، ندیدی!
با
خودم گفتم که باید کاری کنم. به یکی از دوستام تلفن کردم. گفت به مسؤول
دفتر فلان نماینده مجلس زنگ بزن تا کار حاجی رو پیگیری کنه. منم همین کارو
کردم و اون مسؤول محترم دفتر گفت: پیگیری می کنم. چند دقیقه بعد تماس گرفت و
گفت: از بیمارستان شرکت نفت آبادان پذیرش گرفتم. اونا یه تخت آی سی یو رو
معمولاً برای کارکنان شرکت نگه میدارن و قرارشده همین تخت رو بدن. موضوع رو
به سوپروایزر اورژانس بیمارستان شهید بهشتی گفتم. با بیمارستان شرکت نفت
تماس گرفت و گفت: «قبول کردن، ولی گفتن که قبل از اعزام بیمار، یکی از
همراهان او به صندوق بیمارستان مراجعه کنه!!» سوپروایزر اینو هم اضافه کرد
که: «در حال حاضر با توجه به وضعیّت وخیم بیمار شما، امکان انتقالش وجود
نداره! و باید وضعیّتش تثبیت بشه». حال تو هم که خوب نمیشد تا بتونیم
منتقلت کنیم! الآن که دارم به این مسأله فکر می کنم، متوجه میشم که خودت
علیرغم اینکه تو کُما بودی، نمی خواستی به اون بیمارستان بری!!... چونکه یه
بیمارستان اختصاصی برای دیگران (و نه همهء مردم شهر)، نمیتونه جای تو
باشه؛ حتّی برای نجات جونت!!! آخه بچه های «امام خمینی(ره)» تا آخرین لحظه
های حیاتشون هم به راه امام وفادارن...
جانبازشهید حاج منصور عطشانی(سمت چپ) و جانباز حاج سعید سیّاح طاهری (سمت راست)
شیفت
اورژانس عوض شد. دکتر و پرستارای شیفت بعدی هم مثل قبلی ها، بهت رسیدگی
کردن و دورت بودن. حیف حاجی تو کُما بودی! و زحمتاشون رو ندیدی.خلاصه کنم؛
ساعت یک و نیم بامداد روز بعد، سوپروایزر اورژانس شهید بهشتی گفت: «می
خواهیم بیمارتون رو به بیمارستان شرکت نفت منتقل کنیم. سوپروایزر اونجا
خانم... گفته قبل از اعزام بیمار!! یه نفر از همراهاش به صندوق بیمارستان
مراجعه کنه!» منم رفتم بیمارستان شرکت. مسؤول محترم صندوق بهم گفت: «باید
مبلغ سه میلیون تومان پول به عنوان امانی بدی تا بیمارت رو بستری کنیم!!!»
پول رو دادم. بعد بهش گفتم: «این بیمار، اولاً جانباز چهل درصده؛ ثانیاً
دفترچه بیمه درمانی نیروهای مسلّح با بیمه تکمیلی! هم داره؛ ثالثاً شام
شهادت حضرت زهراء(س) که همه جا تعطیله، برای بیماری که باید در بخش آی سی
یو بستری بشه و معلومه که وضعیّت حیاتی او خرابه، درخواست چنین پولی
درسته؟!» گفت: «قانون بیمارستانه!!! اینجا مخصوص کارکنان شرکت نفته و من
مأمورم و معذور!» می دونستم که اینطوری نیست. این بیمارستان به اسم کارکنان
زحمتکش پالایشگاهه، ولی به کام صاحب منصبان و پولدارا. آره حاجی؛ خوب شد
تو کُما بودی! و این صحنه رو ندیدی...
رفتم
دم در بیمارستان، تو تاریکی نشستم. آخه گریه ام گرفته بود. یاد محاصرهء
یکسالهء آبادان افتادم. تو شهر مونده بودی و از اون دفاع می کردی. تازه،
زنت رو هم داخل محاصره آورده بودی (یه نو عروس!) دو نفری کارای فرهنگی،
تبلیغی، امدادی، و... برای رزمندگان و روستاییان «جزیره مینو» انجام می
دادید. چه روزای خوبی بود! کسی نمیگفت «مأمورم و معذور!!!» همه با تمام
وجودشون از شهر دفاع می کردن. اگه جایی از پالایشگاه گلوله باران می شد،
گارگرا و کارمنداش زخمی میشدن، تأسیساتش آتیش میگرفت، خونه های شرکت نفتی
ها بمباران می شد، «همه کمک می کردن» هم شرکتی ها و هم مردم شهر. زخمیا رو
نجات می دادن، جسدها رو از زیر آوار در میاوردن، پیکرهای تکّه تکّه شده رو
با دقّت تمام جمع میکردن، گونی ها رو خیس می کردن و روی سرشون می کشیدن تا
بتونن به آتیش ناشی از سوختن مواد نفتی نزدیک بشن و به آتشنشانای شجاع
پالایشگاه کمک کنن. اونوقتها کسی نمیگفت اینها اختصاصیه! و ادارات و خونه
های شرکت نفته و به ما ربطی نداره! زنها و دخترای شهر مثل «شهیده مریم
فرهانیان» به کمک پرستارای بیمارستان شرکت نفت رفته بودن و بی هیچ توقّعی و
بدون دریافت حتّی یک ریال حقوق، به درمان مجروحین کمک می کردن و هیچ نمی
گفتن...
روزهای جنگ سریع و سخت می گذشت. تمام
جنگ رو تو جبهه بودی. تابستون سال۶۱ تو عملیّات رمضان، ماشین تبلیغات سپاه
آبادان رو مین رفت و تو هم با اونا بودی. رفته بودی با دوربین عکّاسی ای
که توی یه کیف برزنتی کهنهء سبزرنگ همیشه همراهت بود، از صحنه های رشادت و
فداکاری رزمندگان عکس بگیری تا توی تاریخ ثبت و ضبط بشه؛ و همینطور هم شد.
الآن نگاتیوهای عکسای تو در «انجمن عکّاسان انقلاب و دفاع مقدّس» موجوده و
مشغول آماده سازی برای انتشار یک اثر به یادماندنی...
سال۶۴
تو عملیات والفجرهشت، فاو «شیمیایی» شدی؛ بازم جبهه رو ول نکردی! پنجم
فروردین۶۵ که همه به مرخصی تعطیلات عید رفته بودن، بازم تو جبهه بودی و در
حال بردن فیلم برای نمایش دادن به رزمندگان تیپ زرهی ۷۲محرم، که راننده
ماشین لندکروزتون رو چپ کرد و تو جمجمه ات شکست و مغزت آسیب دید. اکثر
دندونهای جلوت خورد شد و چندتا دنده و کتفت هم شکست. حیف شد که تو کُما
رفتی! و زحمتای زنت رو ندیدی که با سه تا بچه کوچیک از این شهر به اون شهر،
به دنبال دوا درمونت بود. تا خوب شدی و بازم به جبهه برگشتی...
چندسال بعد «حبیب احمدزاده» برام تعریف کرد:
«ما
چقدر ظالم بودیم! وقتی خبر چپ شدن ماشین حاجی رو شنیدیم، دلمون هُری ریخت و
گفتیم نکنه دستگاه نمایش فیلمشون هم آسیب دیده باشه... که خبر اُوردن که
دستگاه سالمه و خودشون داغون شدن! یه نفس راحتی کشیدیم، آخه به جز اینا کسی
نمی اومد برا رزمنده ها فیلم نمایش بده.»
بگذریم!
اینها قصّه و «أَسَاطِیرُالأوَّلِین» است. اگه کسی می خواد قصّه های عجیب و
غریب زندگیتو بدونه، میتونه کتاب «گنجینهء رنج» که خاطرات همسرت از اون
روزهاست رو بخونه...
همینطور تو تاریکی نشسته
بودم و منتظر که آمبولانس تو رو از بیمارستان شهید بهشتی بیاره. با خودم
گفتم تو اوّلین فرصت باید تو اینترنت جستجو کنم ببینم «آی سی یو» یعنی چه؟!
شاید تا حالا معنی اونو اشتباه فهمیدم. دیروز به «حامد» پسرت گفتم اینکار
رو برام بکنه. آخه حالا حامد یه مرد شده، درست مثل باباش. هرکی به وبلاگ
«مرد آبادانی» رجوع کنه اینو متوجّه میشه. حامد نتونست و پسر دوّمت «محمّد»
اینکارو کرد. نتیجه این بود: «intensive care unit (ICU) بخش
مراقبتهای ویژه از بخشهای تخصّصی در بیمارستانهایی است که خدمات مراقبتی و
درمانی ویژه ارائه می دهند. در این بخش بیماران بطور لحظه ای و شبانه روزی
تحت پایش (مراقبت) قرار داشته و درمانها به صورت تهاجمی و نیمه تهاجمی
انجام می گیرد.» دیدم که نه! اشتباه نکرده بودم...
از
پسرات حامد و محمّد گفتم، یاد یکی دیگه از بچه هات افتادم: «احمد» جوانی
۲۹ساله که در برخورد اوّل با هرکسی وقتی اوّلین کلمات رو می گه، آدما تعجب
میکنن که چرا یه جوون مثل یه بچه ۵ساله حرف میزنه؟! آخه اونا نمیدونن سال۶۴
وقتی جبهه بودی، یه بیمارستان تو اهواز (مثل همین بیمارستان آبادان) احمد
۱۵روزه رو که یرقان شدید داشت به بهانه نداشتن تخت خالی!! بستری نکردن و
گفتن: «ببرینش خونه!! و یه لامپ مهتابی بالای سرش روشن کنین، خوب میشه!!!» و
اون طفل معصوم تو خونه، زیر نور اون لامپ مهتابی کذایی «تب کرد و تشنّج
کرد» و برای همیشه یه «کودک» موند...
حاج
منصور، راستی دیروز وقت کردم رفتم پیش یکی از مسؤولای بیمارستان شرکت و
گفتم چرا برای پذیرش یه بیمار آی سی یویی، نصف شب، پول و... در جوابم گفت:
«بنیادشهید که کاری به درمون جانبازانی که دفترچه نیروهای مسلّح دارن،
نداره! خود خدمات درمانی نیروهای مسلّح هم وقتی هزینهء بیماراشونو طبق
تعرفه دولتی براشون می فرستیم، همهء پول رو پرداخت نمی کنن؛ بودجهء فلان
میلیاردی بیمارستان هم کفاف خرجشو نمیده؛ اگه ما این پولا رو نگیریم، همین
بخش آی سی یو رو هم باید تعطیل کنیم.» و ادامه داد: «دانشگاه علوم پزشکی
آبادان هیچ کمکی به ما نمیکنه؛ و در رتبه بندی بیمارستانها، رتبه خوبی به
ما نمیده، در حالی که وقتی به ردهء بالاشون گزارش میدن، امکانات بیمارستان
ما (تعداد تختها، اتاقهای عمل، بخشهای مختلف مراقبتی و تخصصی، آمبولانسهای
مجهّز، اورژانس و ...) رو جزو امکانات درمانی شهر گزارش می کنن و پُزش رو
میدن!! و نونشو میخورن» و گفت و گفت و گفت...
حاجی؛
آبادان هرچیش کم باشه، سخنرانش زیاده. فوتبالیستای خوبی هم داره که توپو
تو زمین حریف و با قدرت هرچه تمامتر شوت می کنن. بهش گفتم: گناه مردم این
وسط چیه که دعواهای مسؤولین تمام نشدنیه و دودش به چشم اونا میره؟! حاج
منصور، خوب میدونی که آبادان از نظر جغرافیایی بهش میگن «جزیره» ولی
مسؤولین، اونو تبدیل کردن به «مجمع الجزایر»؛ هرچند نفر دور یه نفر! بکِش
تا بکِشیم!...
حاج منصور؛ سرتو درد اُوردم.
باید برم. آخه به کاروان راهیان نور از کرج اومده گلزارشهدای آبادان و
یادمان ۱۷۷شهید گمنام شهر. باید براشون روایت این شهر و یکسال محاصره و هشت
سال زیر آتیش مستقیم توپخانه ها و بمباران هواپیماها رو بگم. از مقاومت
مردم و رزمنده ها، دفن شبانه شهداء، از مهاجرین مظلوم جنگ تحمیلی، مصائب
اونا و ...
حاجی لباستو می خوام مرتّب کنم و
برم؛ چون آبادانیا باید ظاهرشون خوب باشه! کمبودای مختلف، مشکلات عدیده،
بیکاری، آب شور و ... هم مهم نیست! مهم اینه که مسؤولین، ایّام عید مهمون
دارن و شهر، باید گل و بلبل و سنبل به نظر برسه!! قبلاً تو راوی بودی و
حالا باید یکی دیگه راهتو ادامه بده. پرچم جمهوری اسلامی روی قبرتو می بوسم
و اونو مرتّب می کنم. دعا کن ما هم وفادار به راه شهداء بمونیم و پُست و
مقام «غافل و پَست»مان نکنه...
